• ในสมัยพุทธกาลที่มีพระพุทธเจ้าเป็นผู้ทรงแสดงธรรม ในแต่ละครั้งที่ทรงแสดง จะมีผู้ฟังบรรลุเป็นพระอริยบุคคล ตั้งแต่พระโสดาบันขึ้นไปจนถึงพระอรหันต์จำนวนมาก เหตุที่ทำให้ปรากฎการณ์นี้เกิดขึ้นมาได้ ก็เนื่องจากผุ้แสดงธรรมคือพระบรมศาสดา เป็นผู้รู้ผู้เห็นจริง สิ่งที่ทรงแสดงก็ล้วนแต่เป็นความจริงล้วนๆ ผู้ฟังก็เป็นผู้ที่ทรงศีลทรงธรรม เป็นผู้รักษาศีล มีสมาธิ เป็นนักบวช มีจิตใจตั้งมั่น เวลาฟังธรรมก็ฟังด้วยความตั้งใจ ฟังด้วยความจริงใจ ใจจะจดจ่อรับกระแสธรรมที่มาสัมผัสกับใจ โดยไม่ปล่อยให้ใจส่ายไปส่ายมา สู่เรื่องราวต่างๆ เมื่อฟังธรรมในลักษณะนั้น มีทั้งศีลทั้งสมาธิเป็นเครื่องรองรับ การบรรลุธรรมจึงเป็นไปได้อย่างง่ายดาย

• “การฟังธรรม” เป็นบุญกิริยาวัตถุ ๑๐ หมวดภาวนามัย ได้แก่ การฟังธรรม การแสดงธรรม การเจริญภาวนา และทิฏฐุชุกรรม เป็นบุญสำเร็จด้วยการภาวนา การฟังธรรมเป็นการอบรมเจริญปัญญา เพราะเมื่อบุคคลฟังธรรมเข้าใจแล้วจึงอบรมเจริญสมถและวิปัสสนาได้ เมื่อไม่ฟังจะอบรมเจริญ ภาวนาไม่ได้ บุญสำเร็จจากการฟังธรรมเป็นบุญใหญ่อานิสงส์สูงยิ่ง เพราะทำให้เกิดปัญญา เกิดความเข้าใจที่ถูกต้องเป็นสัมมาทิฏฐิ ทำให้ตรัสรู้เป็นอริยบุคคลได้

รวมถึง โดปามีน มีฤทธิ์ลดความก้าวร้าวและอาการพาร์กินสัน นอกจากนี้ปริมาณของซีโรโทนินมีความสัมพันธ์ต่อการกระตุ้นการหลั่งสารสื่อ ประสาทอื่น ๆ เช่น อะเซทิลโคลีน ช่วยในกระบวนการเรียนรู้และความจำ ช่วยขยายเส้นเลือด ทำให้ความดันลดลง และยังช่วยลดปริมาณ อาร์กินิน วาโซเปรสซิน ซึ่งมีหน้าที่ควบคุมความก้าวร้าว ความสมดุลของน้ำ และซีโรโทนินยังเข้าไปลดปริมาณของสารเคมีชนิดหนึ่งที่เป็นตัวกระตุ้นของการ ทำงานของต่อมหมวกไตให้ลดลง ส่งผลให้ระบบประสาทส่วนกลางทำงานน้อยลง ร่างกายจึงรู้สึกผ่อนคลาย ปลอดโปร่ง และไม่เครียด ภูมิต้านทานเพิ่มขึ้น”

การสร้างหนังสือสวดมนต์แจกเป็นมหาทาน
จึงเป็นการส่งบุญ มอบแสงสว่าง มหาสติ มหาปัญญา ให้แก่คนทั้งหลาย
ดั่งพุทธพจน์กล่าวไว้ว่า…
“ผู้ใดให้ธรรมทาน ผู้นั้นชื่อว่าให้นิพพานแก่คนทั้งหลาย”